Via via hebben we een adres gekregen van iemand die bezig is met een project in Oostenrijk. En misschien is het iets voor ons? Eenmaal thuisgekomen pakken we de laptop, tikken de naam in en zijn aangenaam verrast met wat we zien. Het spreekt ons enorm aan. Mooie omgeving, mooie locatie en helemaal onze stijl. Na twee uur op internet te hebben gekeken besluiten we om een berichtje te sturen. En meteen is de spanning weer terug. Het wachten en het fantaseren is weer begonnen. Iedere keer denk ik bij mezelf, wordt nou niet gelijk zo enthousiast dan kan het alleen maar weer heel erg tegen vallen. Maar ja gevoelens kun je niet sturen en mijn hersenen draaien al weer overuren.
Na twee dagen ontvangen we een bericht terug met de vraag of we misschien ergens kunnen afspreken. Dus zo wil het dat we op een mooie zonnige dag naar Apeldoorn afreizen. We zijn best wel een beetje gespannen want geen idee wat ons te wachten staat en of dit misschien weer het begin is van een nieuw avontuur.
We zijn lekker op tijd dus we bestellen een drankje en geven onze ogen de kost in het hotel waar we hebben afgesproken. Na een half uurtje arriveert Marc precies op de afgesproken tijd. We stellen ons voor en eigenlijk is er direct een klik. Omdat we in de lobby van het hotel zitten en het inmiddels erg druk is geworden gaan we op zoek naar een rustigere plek in het hotel zodat we rustig kunnen praten. Een andere plek hebben we zo gevonden, maar zeker niet rustiger. We kijken echt met verbazing rond hoe druk het binnen is zo vroeg op de ochtend.
Terwijl we zitten te praten word ik met de minuut enthousiaster. Wat een mooie plek, wat een mooi hotel, wat een geweldige omgeving. Ik ben zo enthousiast dat ik er gelijk wel naar toe zou willen. Maar meteen spreek ik mezelf toe dat ik rustig moet blijven. Misschien zijn er wel meer kapers op de kust, of is het niet haalbaar, of misschien vindt Paul het wel niet leuk. Maar voor mij is het al te laat, ik ben verlieft op de plek. ( ik vertel lekker nog even niet waar het is, want verlieft zijn in stilte is toch het allermooist ).
Na 3 leuke uren nemen we afscheid en spreken af dat we elkaar mailen om een datum te prikken om "de plek" te gaan bekijken.
Als twee verliefde pubers lopen we naar de auto. We zijn niet enthousiast, maar we zijn dol enthousiast! De hele rit naar huis ratelen we aan één stuk door over hoe het daar zal zijn etc. Maar zodra we Harlingen in zicht hebben besluiten we om er niet meer over te praten. Eerst maar afwachten hoe het verder loopt. We hebben al zoveel teleurstellingen te verwerken gehad. Dus laten we proberen om deze keer niet gelijk holderdebolder te worden. Stapje voor stapje en dan kijken of het wat wordt.
Maar wat ik eerder al schreef, eigelijk is het al weer te laat, want het heeft zich al weer genesteld in mijn hoofd. En de denktank draait al weer over uren.
- wordt vervolgd -
