De afgelopen weken hebben we voor mijn gevoel half Duitsland gezien. We zijn begonnen in het Noorden van Duitsland. Alle hotels die we hadden gezien in de omgeving van de Ostsee vielen heel erg tegen. Te klein, te veel onderhoud of echt in the middle of nowhere. Kortom er zat niks tussen waarvan we gelijk blij werden.
Daarnaast werden er ons ook verschillende banen aangeboden dus hebben we naast Duitsland ook half Nederland gezien. Maar op alle plekken waar we zijn geweest zie ik mezelf niet wonen. Dus ik zie het zo langzamerhand best somber in.
Ik snap wel dat sommige denken, loop niet zo te zeuren, werk is werk. Maar ja als je ergens voor gaat dan moet je er wel gelukkig worden want anders gaat het je uiteindelijk tegenstaan. Klinkt een beetje somber allemaal, maar we voelen ons ook een beetje somber. We kunnen het gewoon niet vinden en we willen zo graag.
Maar dan belt onze goede vriendin Pauline. Ze vraagt hoe het met ons gaat en of we al iets hebben gevonden. Of we er nog steeds voor openstaan om naar het buitenland te gaan. Want anders weet zij misschien nog wel iets. Een vriendin van haar heeft in Zwitserland een lodge en die staat te koop. "Huh?" antwoord ik "In Zwitserland?" zeg ik verbaasd. "Is dat de lodge van Janne? Staat die te koop? Want? Waarom? Die staat er nog maar net?" allemaal vragen vuur ik op haar af. Dus na een telefoongesprek van bijna 2 uur met antwoorden op mijn vragen ben ik helemaal enthousiast. Ik heb inmiddels heel internet al weer doorgespit voor alle foto's, daarnaast heeft Pauline me voorzien van de nodige informatie. En zit ik te stuiteren op de bank. Ik kan niet wachten om het aan Paul te vertellen. Dit is zo ons ding. Dit past helemaal bij ons.
Wanneer Paul thuiskomt praat ik hem helemaal bij en laat hem alle foto's zien. "Weet je wat ik doe?" zegt Paul, " ik ga Janne bellen!". Zo gezegd zo gedaan. Na een gesprek van bijna een uur zitten we helemaal hyper op de bank. We hebben veel informatie ontvangen inclusief het mailadres van Mark. Mark is degene die het hotel in de verkoop heeft. Dus die gaan we meteen bellen. In de hoop dat we morgenvroeg de belangrijkste informatie mogen ontvangen. Zou het dan toch goed komen? Ik durf al bijna niet meer te hopen.
Eerst maar proberen te slapen.
- wordt vervolgd -
