Om 5 uur gaat de wekker want we hebben een behoorlijke rit voor de boeg. We hadden ook kunnen gaan vliegen, maar we willen graag gelijk de omgeving bekijken. En dat lukt iets beter wanneer we met de auto gaan. Als je zo hoog in de lucht zit is het best lastig om de omgeving te verkennen, ha ha Dus geven we deze keer de voorkeur aan de auto.
Omdat we bij mijn ouders hebben geslapen kunnen we gelijk door Duitsland rijden. Dat rijdt een stuk makkelijker en sneller. Helaas hebben we een tijdje geleden onze eigen auto total loss gereden, maar gelukkig mogen we de auto van een goede vriend lenen. Dus we hebben goed vervoer.
Als alles meezit, en met een paar koffie en eet stops kunnen we rond 15.00 uur op plaats van bestemming zijn. Dus mooi op tijd om alles nog bij daglicht te bekijken en verkennen.
We hebben een heerlijke rit, het is mooi weer en we rijden door gebieden waar we nog nooit zijn geweest dus we kijken onze ogen uit.
Totdat we bij de bergen arriveren. Ik was even vergeten dat dit land ook grotendeels uit bergen bestaat. Hoe dom kan ik zijn! Door mijn enthousiasme had ik dat even naar de achtergrond verdrongen. Maar nu word ik er weer keihard mee geconfronteerd . En ik vind het niet leuk. Ik weet ook niet wat het is, maar zodra ik die hoge bergen zie dan slaat de angst me om het lijf. Maar goed als ik wat wil dan zal ik dit moeten overwinnen. En we hebben al zo`'n lange rit achter de rug. Ik denk niet dat Paul blij wordt als ik vraag of hij terug wil rijden. Dus ik probeer rustig te blijven zitten en mijn ogen dicht te doen. Maar helaas ook dat helpt niet, dus na 5 minuten vraag ik Paul met een piepstemmetje of hij alsjeblieft wat rustiger wilt rijden. En ik zie Paul al weer kijken, oh nee toch niet weer!
Daarna vraag ik me af hoeveel bergen er nog komen en hoe hoog ze zullen zijn. Nu denk ik waren we maar in het donker gaan rijden dan had ik al die bergen niet gezien.
Zucht! Zou ik deze angst ooit kunnen overwinnen? Ondertussen draaien mn hersenen weer op volle toeren en zit ik me af te vragen of er ooit een ongeluk is gebeurd met een trein. Want anders moet ik maar iedere keer, als we deze kant op gaan, met de trein gaan. Misschien dat dat minder eng is. Wat een vreselijke gedachtes allemaal, we rijden hier in een prachtige omgeving en ik zit me af te vragen of er ooit een treinongeluk is geweest.
En we rijden weer verder. Ik met een dik rood hoofd en klotsende oksels en Paul in gedachten.
Maar uiteindelijk bereiken we, zonder dat we in het ravijn zijn gedonderd, dan toch de plek van onze bestemming.
We worden vriendelijk welkom geheten en dan is het eerst tijd voor een borrel. Pffff....even de reisstress wegdrinken.
Nu eerst
even ontspannen en hoe we die bergen-angst gaan oplossen dat is voor latere zorg.
- wordt vervolgd -